غروب جمعه

آقاجان  سلام !

باز هم جمعه رنگ خون شد و من، هنوز چشم انتظار بر لب جاده دل نشسته‌ام . . .

می‌بینی مرا . . .

همان که تنهای تنهاست . . .

مثل همیشه . . .

کفش‌ها را به گوشه‌ای انداخته و محو تماشای پایین رفتن قرص غمناک و سرخ رنگی است که تمام التهاب یک روز را با خودش می‌برد.

همان که خودش را با سنگ ریزه‌های کنار جاده مشغول کرده است . . .

آه . . .

از ندبه پر امید صبح تا نوحه دلتنگی غروب فاصله‌ای است به اندازه یک قلب بی‌قرار . . .

هنوز امیدوارم . . .

نه به اندازه صبح . . .

به اندازه یک مژه بر هم زدن . . .

به اندازه آن مقدار از خورشید که هنوز رخ در نقاب کوه نکشیده . . .

شاید بیایی از پس آن درخت . . .

آن بید مجنون که دید مرا به انتهای جاده کور کرده . . .

بیایی با آن لبخندی که تصویرش همیشه با من است . . .

لبخندت چقدر زیباست . . .

مردم از کنارم می‌گذرند و به اشک‌هایم می‌خندند . . .

شاید دیوانه‌ام می‌پندارند . . .

باکی نیست! . . .

بر این شب زده خراب دوره‌گرد حرجی نباشد آن هنگام که چون تویی دلدارش باشی . . .

آخ . . . غروب شد آقا . . . دیگر خورشید در افق نیست.

جمعه به شب رسید . . .

بید مجنون می‌رقصد زیر نسیمی که صورت خیسم را به بازی گرفته . . .

سردم می‌شود . . .

ای کاش بودی و با عبایت شانه‌های لرزانم را گرما می‌بخشیدی . . .
 از خدا بخواه زنده‌ام نگاه دارد . . .

وعده من و شما جمعه دیگر . . .

همین‌جا . . .

کنار خرابه دل . . .